Posted: 15 Jul 2008, 11:15
Witm dokładniej mówiąc dzialo samobieżne Stug 4 (wiem że się pomyliłem).
StuG III Ausf. A (1940, 30 egzemlarzy)
Po raz pierwszy użyty w czasie walk we Francji, Ausf. A używał podwozia czołgu Panzer III Ausf. F i armaty StuK 37 L/24.
StuG III Ausf. B (1940-41, 320 egzemplarzy)
Szersze gąsienice i różne inne niewielkie zmiany.
StuG III Ausf. C (1941, 50 egzemplarzy)
Drobne poprawki w porównianiu z wersją "B", m.in. niewielkie zmiany w konstrukcji nadbudówki.
StuG III Ausf. D (1941, 150 egzemplarzy)
Drobne poprawki w porównaniu z wersją "C".
StuG III Ausf. E (1941-42, 272 egzemplarzy)
Dodano karabin maszynowy MG34 oraz druga radiostację na prawym boku kadłuba.
StuG 40 Ausf. F (1942, 359 egzemplarzy)
Wersja z długolufowa armatą 75 mm StuK 40 L/43. Począwszy od tego modelu, StuG zaczął przejmować rolę niszczyciela czołgów.
StuG 40 Ausf. F/8 (1942, 334 egzemplarzy)
Zmiany armaty na wersję z jeszcze dłuższą lufą L/48.
StuG 40 Ausf. G (1942-45, 7,893 egzemplarzy)
Ostateczna wersja StuGa. Używała podwozia Panzer III Ausf. M i od 1944 produkowana z dwoma karabinami maszynowymi
Służba
Działa pancerne StuG III znajdowały się w wyposażeniu wyodrębnionych jednostek artylerii szturmowej. Były to początkowo bataliony, a później brygady dział szturmowych. Miały je także oddziały wsparcia w związkach pancernych. Niejednokrotnie służyły one do łatania "dziur" w ich uzbrojeniu. Z powodu braku czołgów, niektóre oddziały pancerne przezbrajano w te działa. Miało to miejsce szczególnie pod koniec wojny. Po zakończeniu II wojny światowej, kilkanaście wyremontowanych rumuńskich StuG III, zostało sprzedanych do Egiptu i Syrii. Wzięły one udział w wojnie sueskiej w 1956 i wojnie sześciodniowej 1967
Historia
W 1935 Erich von Manstein w liście do generała Becka opisał koncept jednostek "artylerii szturmowej" (Sturmartillerie), której głównym zadaniem miałoby być bezpośrednie wsparcie atakujących oddziałów piechoty. Po dopracowaniu szczegółowych wymagań, 15 czerwca 1936 firma Daimler-Benz AG otrzymała rozkaz zaprojektowania opancerzonego pojazdu wsparcia piechoty, uzbrojonego w armatę 75 mm, ze swobodą ruchu w płaszczyźnie poziomej przynajmniej 25°. Cały pojazd miał być opancerzony chroniąc załogę przed bezpośrednim ogniem wroga, a całkowita wysokość pojazdu nie miała przekraczać wysokości przeciętnego mężczyzny. Daimler-Benz AG zdecydował się użyć podwozie nowo zaprojektowanego średniego czołgu Panzerkampfwagen III do rozwinięcia nowego pojazdu. Pierwszy pięć prototypów powstało w 1937 na podwoziu PzKpfw III Ausf. B, uzbrojone były w krótkolufową armatę 75 mm Sturmkanone 37 L/24 (o długości lufy 24 kalibrów) i niskiej prędkości wylotowej pocisku. Dopiero po napotkaniu w Rosji czołgów T-34, zdecydowano się na przezbrojenie StuGa III w długolufową armatę zdolną do penetracji pancerza radzieckich czołgów. Od wiosny 1942 zaczęto używać armaty 75 mm StuK 40 L/43, a jesienią tego roku jeszcze dłuższej jej wersji L/48. Warianty StuGa III wyposażone w te działa były też okręslane jako StuG 40. Późniejsze modele StuGa III wyposażone były także w karabin maszynowy MG34 o kalibrze 7,92 mm zamontowany w kadłubie. Wszystkie pojazdy z serii Sturmgeschütz były bardzo tanie do wyprodukowania, w porównaniu ze współczesnymi im czołgami, i do końca wojny powstało ponad 10.500 egzemplarzy w różnych wersjach.
StuG III Ausf. A (1940, 30 egzemlarzy)
Po raz pierwszy użyty w czasie walk we Francji, Ausf. A używał podwozia czołgu Panzer III Ausf. F i armaty StuK 37 L/24.
StuG III Ausf. B (1940-41, 320 egzemplarzy)
Szersze gąsienice i różne inne niewielkie zmiany.
StuG III Ausf. C (1941, 50 egzemplarzy)
Drobne poprawki w porównianiu z wersją "B", m.in. niewielkie zmiany w konstrukcji nadbudówki.
StuG III Ausf. D (1941, 150 egzemplarzy)
Drobne poprawki w porównaniu z wersją "C".
StuG III Ausf. E (1941-42, 272 egzemplarzy)
Dodano karabin maszynowy MG34 oraz druga radiostację na prawym boku kadłuba.
StuG 40 Ausf. F (1942, 359 egzemplarzy)
Wersja z długolufowa armatą 75 mm StuK 40 L/43. Począwszy od tego modelu, StuG zaczął przejmować rolę niszczyciela czołgów.
StuG 40 Ausf. F/8 (1942, 334 egzemplarzy)
Zmiany armaty na wersję z jeszcze dłuższą lufą L/48.
StuG 40 Ausf. G (1942-45, 7,893 egzemplarzy)
Ostateczna wersja StuGa. Używała podwozia Panzer III Ausf. M i od 1944 produkowana z dwoma karabinami maszynowymi
Służba
Działa pancerne StuG III znajdowały się w wyposażeniu wyodrębnionych jednostek artylerii szturmowej. Były to początkowo bataliony, a później brygady dział szturmowych. Miały je także oddziały wsparcia w związkach pancernych. Niejednokrotnie służyły one do łatania "dziur" w ich uzbrojeniu. Z powodu braku czołgów, niektóre oddziały pancerne przezbrajano w te działa. Miało to miejsce szczególnie pod koniec wojny. Po zakończeniu II wojny światowej, kilkanaście wyremontowanych rumuńskich StuG III, zostało sprzedanych do Egiptu i Syrii. Wzięły one udział w wojnie sueskiej w 1956 i wojnie sześciodniowej 1967
Historia
W 1935 Erich von Manstein w liście do generała Becka opisał koncept jednostek "artylerii szturmowej" (Sturmartillerie), której głównym zadaniem miałoby być bezpośrednie wsparcie atakujących oddziałów piechoty. Po dopracowaniu szczegółowych wymagań, 15 czerwca 1936 firma Daimler-Benz AG otrzymała rozkaz zaprojektowania opancerzonego pojazdu wsparcia piechoty, uzbrojonego w armatę 75 mm, ze swobodą ruchu w płaszczyźnie poziomej przynajmniej 25°. Cały pojazd miał być opancerzony chroniąc załogę przed bezpośrednim ogniem wroga, a całkowita wysokość pojazdu nie miała przekraczać wysokości przeciętnego mężczyzny. Daimler-Benz AG zdecydował się użyć podwozie nowo zaprojektowanego średniego czołgu Panzerkampfwagen III do rozwinięcia nowego pojazdu. Pierwszy pięć prototypów powstało w 1937 na podwoziu PzKpfw III Ausf. B, uzbrojone były w krótkolufową armatę 75 mm Sturmkanone 37 L/24 (o długości lufy 24 kalibrów) i niskiej prędkości wylotowej pocisku. Dopiero po napotkaniu w Rosji czołgów T-34, zdecydowano się na przezbrojenie StuGa III w długolufową armatę zdolną do penetracji pancerza radzieckich czołgów. Od wiosny 1942 zaczęto używać armaty 75 mm StuK 40 L/43, a jesienią tego roku jeszcze dłuższej jej wersji L/48. Warianty StuGa III wyposażone w te działa były też okręslane jako StuG 40. Późniejsze modele StuGa III wyposażone były także w karabin maszynowy MG34 o kalibrze 7,92 mm zamontowany w kadłubie. Wszystkie pojazdy z serii Sturmgeschütz były bardzo tanie do wyprodukowania, w porównaniu ze współczesnymi im czołgami, i do końca wojny powstało ponad 10.500 egzemplarzy w różnych wersjach.
Filmik na onecie: